Barbican Art Gallery
Silk Street, London
metro: Barbican lub Moorgate
6 października 2005 – 22 stycznia 2006

 

 

Araki: self.life.death

WIELKIE retrospektywy czołowych współczesnych fotografów są ważnym elementem programu Barbican Art Gallery, która w ciągu ostatnich lat prezentowała wystawy fotografii Sebastiao Salgado, Martina Parr’a. I w tym roku Tiny Barney. Wystawa fotografii Nobuoyshi Araki, zawierająca ponad 4000 zdjęć, jest pierwszą dużą wystawą japońskiego fotografa w Londynie i jednocześnie najobszerniejszą prezentacją tego twórcy na świecie.

Niezwykła energia życiowa i twórcza energia Araki, przejawia się nie tylko w ilości prezentowanych zdjęć, i ponad 300. wydanymi albummi jego fotografii, ale także jego sposobie bycia. Araki wydaje się być w bezustannym ruchu, tryskający humorem, spontanicznymi pomysłami, nieoczekiwanymi działaniami. Będąc w Londynie zaledwie kilka dni wypełnionych spotkaniami związanymi z przygotowaniami I otwarciem wystawy, zdążył zrobić ponad 50 rolek filmu.

Sławę zawdzięcza kontrowersyjnym fotografiom nagich kobiet, które oscylują na granicy między fotografią erotyczną i pornografią. Fotograf nie uznaje tego typu granic, bo jak typowy mieszkaniec starego śródmieścia Tokyo, ma upodobanie w przekraczaniu obowiązujących norm. W pewnym sensie, normy tego co można pokazywać na zdjęciach ustalone przez cenzurę japońską, zachęciły Araki do pokazywania tego, co zakazane. Aby uniknąć odmowy wywoływania niecenzuralnych filmów w laboratoriach, Araki zaczął fotografować Polaroidem, który stał się dla niego bardzo intymnym medium, w którym zdjęcia nie wychodzi poza sferę między fotografem i modelem. Wokół fotografii erotycznej Araki powstało wiele nieporozumień, wynikających z nieznajomości kontekstu kultury w jakiej powstały. Araki podejmuje i rozwija ważne wątki tradycji japońskiej: Shunga czyli erotyczny drzeworyt japoński epoki Edo, oraz Kinbaku – ‘the art of erotic bondage’ (nie wiem jak po polsku –‘sztuka erotycznego wiązania sznurem’ brzmi mało podniecająco). Fotografie nagich kobiet są wynikiem kolaboracji z modelami, budowaniem relacji między fotografem i otaczającym światem. Często zapomina się o tym że jego modelki zgłaszają się do niego same, pozują mu przez kilka lat i uważają pracę z nim za fascynujący i ważny proces. Wbrew wizerunkowi jaki sam Araki stwarza, jego modelki mówią że nie łączą ich z Arakim kontakty seksualne. Zresztą sam, zapytany z iloma kobietami spał, odpowiada wymijająco, że on czasami kłamie, ale aparat fotograficzny zawsze mówi prawdę.

Wiele osób zaskoczonych jest nieobecnością słowa seks w tytule wystawy. Jest to pominięcie celowe, bo wystawa jest próbą odejścia od wizerunku Araki jako autora szokujących fotografii erotycznych, i umieszczenia ich na tle całokształtu jego twórczości. Główne wątki określone w tytule to: ja, życie, śmierć. Pierwsze słowo dotyczy fotograficznej postawy Araki, dla którego fotografia jest formą rejestrowania jego życia, fotograficznego dziennika zapisującego to co w jego życiu jest ważne – jego małżeństwo, Tokyo, kobiety, dom, kot, ludzie których spotyka, jedzenie, kwiaty, dzieci. Mimo ogromnej ilości zdjęć, wystawa nie robi wrażenia chaotycznej. Wręcz przeciwnie, wynika z niej konsekwentna, obsesyjna postawa twórcza, traktująca fotografowanie jako nieodzowną część życia, na równi z oddychaniem.

Cykliczność życia i śmierci przewija się w wielu prezentowanych zdjęciach, w szczególności w czarno-białym, wzruszającym cyklu Sentimental Journey i Winter Journey prezentującym zdjęcia z jego podróży poślubnej w 1971 roku i czasu choroby i śmierci żony prawie dwadzieścia lat później, a także w erotycznych zbliżeniach kwiatów, rozkwitłych i więdnących. Erotyka jest dla Araki manifestacją życia i w tym kontekście trzeba postrzegać jego akty, zdjęcia domów publicznych I kwiatów. Fotografia jest swoistym uśmiercaniem rzeczywistości, zatrzymaniem płynącego życia w formie nieruchomego obrazu. Araki wiąże fotografię czarno-białą ze śmiercią, i kolorową z życiem. Zdjęcia wykonane w kilku ostatnich latach, a szczególnie jego ‘Blue Period’ oraz ‘Last Summer’ z tego roku, w których maluje lub chemicznie barwi diapozytyw wyznaczają nowy kierunek w jego fotografii.

Basia Sokołowska

Zobacz też:

• Barbican Art Gallery

• Artykuły Basi Sokołowskiej w FOTOTAPECIE
• Strona autorska Basi Sokołowskiej

 

 

Wydawnictwo:

Nobuyoshi Araki: Self, Life, Death
Akiko Miki (Editor), Yoshiko Isshiki (Editor), Tomoko Sato (Editor)
Oprawa twarda, 720 stron (publ. 5 października 2005)
Wydawca: Phaidon Press
800 fotografii kolorowych, 400 fot. czarno-białych
ISBN: 0714845558

For Araki, photography began as a visual diary which grew and grew into a hyperactive, obsessive-compulsive flood of images until the point of separation between his life and his photography crumbled. "Photography is Life!" he declared. He photographs as continuously as he breathes. And he makes few distinctions between good or bad images. Araki is passionate about photography and equally passionate about sex. Sex is the energising life force: and the act of photography is itself an erotic act, a declaration of his energy and desire for life. Women are his main subject - but they are also his medium: "Woman is photography..."

 

---

Spis treści

Copyright © 1997-2024 Marek Grygiel / Copyright for www edition © 1997-2024 Zeta-Media Inc.