Tomek Sikora - Przejrzystość rzeczy

To są moje pierwsze w życiu majtki z prawdziwego jedwabiu, które dostałam będąc dojrzałą trzydziestolatką. Dzisiaj wydaje się to dziwne, że mieszkając w Paryżu ciągle rozsądnie kupowałam sobie bawełniane majtki od Marksa & Spencera z Anglii. Wynikało to poprostu z mojego przyzwyczajenia oraz surowego wychowania i być może stało się powodem mojego rozwodu.
W każdym razie, miałam 30 lat, byłam właśnie po rozwodzie kiedy moja matka zmienila radykalnie swoje dotychczasowe stanowisko.
Wraz z majtkami, które były prezentem od niej, załączona była notka zawierająca jedno słowo; ,,Baw się!’’
Te majtki były symbolem mojego dorastania.
O tak, bawiłam się!
Ale dyskrecja nakazuje, aby ich intymna historia nie została opowiedziana.
Malgosha Gago

Historia……….Cichej Kolekcji.

To był jeden z tych zimnych, ponurych dni marcowych.
Wiosna….była daleko od Paryża. Fotografie te zostały zrobione dla niewielkiego magazynu zatutułowanego Collection. Nie mieli pieniędzy ani na modelki, ani na asystentów, ani na lokację.
Jedną z moich ulubionych ,,ruin‘‘ był wtedy Hotel Sully…stary, odrapany, prywatny hotel w dzielnicy Marais….(teraz mieści się tam Muzeum Picassa), ale wtedy był moim studiem…..zaniedbany….wszędzie gruz…..potłuczone lustra i niekończące się połamane schody……bardzo mi sie przydały……Dozorczyni miała starego krolika, który skakał po podwórzu ……..Wpuszczała mnie kiedy tylko chciałam….Dlaczego nie?....Niczego tam nie było…..Tego dnia Isabelle i Aurelia Weengarten (moje modelki i przyjaciółki) wtargnęły do pustych pokoi…..Można było usłyszeć spadającą szpilkę…..Dziewczyny poruszały się jak duchy po pokojach lub stały nieruchomo….podczas kiedy ja fotografowałam ich odbicia w lustrach…..trochę zamazane i zniekształcone przez szkło….świat ,,innych głosów‘‘…….innych pokoi….Chciałam, żeby wyglądały jakby…..kiedyś….wiele lat temu….istniala tutaj kolekcja wspaniałego projektanta…..a to co ja fotografowałam bylo echem…odbiciem czasu.

Deborah Turberville

3 lata temu ta herbata w torebkach miała pewne osobiste znaczenie dla mnie.
Z biegiem czasu zaczęłam nazywać to teorią herbaty w torebkach.
Zawsze byłam kolekcjonerką, ale dopiero od czasu tej teorii chciałam wiedzieć dlaczego.
Ojciec mojego ukochanego zbierał w ciemno te torebki dla mnie tylko ze względu na wagę słów jakie jego syn przywiązywał do nich.

Dawno temu, jeden z moich ludzkich kochanków, przedstawił mnie temu mechanicznemu. Chciałabym nazywać go “Robocopem”, gdyż aresztowałby mnie kiedykolwiek bym tego chciała, posyłałby mnie na księżyc i spowrotem w przeciągu paru sekund. Był on świetnym kochankiem – spokojny, łatwy w utrzymaniu, zero zazdrości, posesywności, obsesji, pozbawiony był tych wszystkich komplikacji, które ludzie wnoszą do związku. W następnych dwóch dekadach inni kochankowie przychodzili i odchodzili, ale mój “Robocop” przetrwał ich wszystkich. Powoli jednak jego stan pogarszał się przy mnie. Stał się coraz głośniejszy, ciężki i trudniejszy w obsłudze. A co najgorsze podróże na księżyc były coraz trudniej osiągalne. No cóż……
W każdym razie, do dzisiaj trudno mi to wytłumaczyć, jest to jak defloracja dziewicy, chciałabym zatrzymać mojego “Robocopa” na zawsze!
Dowiedziałam się ostatnio, że nieprzywiązywanie się jest dobrą rzeczą. Jestem więc gotowa rozstać się z nim dla dobra sztuki.
I jestem bardzo dumna, że może on stać się częścią tej wspaniałej wystawy. Tomku, opiekuj się moim chlopcem.
Kochająca,
Ryba Schabecamp

Coś dziwnego działo się z tymi tubkami. Tak jakby miały jeszcze drugie życie, chociaż już nie działają.
Okazuje się, że zawsze kiedy się przeprowadzam zabieram je ze sobą, jakby miały jakieś trudne do wyrażenia zadanie do spelnienia, którego nie rozumiem.
Teraz już rozumiem.
Janusz

Kiedy miałem sześć lat byłem pewien, że mój ojciec jest superbohaterem i kiedy mój brat przyniósł mi mój pierwszy komiks o synach Supermena i Batmana ze zdziwieniem odkryłem, że synowie superbohaterow wyrastają na superbohaterów. Prawie trzydzieści lat minęło od czasu kiedy dostałem ten komiks. Ojciec mój, chociaż już starszy, ciągle jest dla mnie superbohaterem. Ja natomiast ciągle jestem normalnym czlowiekiem, ale wiem, że któregoś dnia, tak jak w komiksie, też zostanę superbohaterem.

17/8/2002
Jeruzalem
Etgar Keret

Historia tego przedmiotu:
Nazwa: Doskonały gorset w kolorze ultrafioletowym

Jest to gorset, który pochodzi z mojego pierwszego pokazu w czasie London Fashion Week, który odbył się 22 września 1999 roku. Był to mój debiut na międzynarodowej scenie mody, więc gorset ten znaczy dla mnie bardzo dużo i zawsze będzie przypominał mi ten czas, ten pokaz i mój poród dokonany na wybiegu, którym zasłynąłem. To był pierwszy i jak dotąd jedyny raz kiedy mogłem w pełni wyrazić się artystycznie na pokazie London Fashion Week. Ten plastikowy odlew doskonałego ciała kobiety został nierówno pomalowany ultrafioletową farbą i był noszony w ciemnym pokoju ze specjalnym oświetleniem ultrafioletowym.
Efekt był niesamowity. Wyglądało to jakby to doskonałe ciało kobiety było w ogniu bóli przedporodowych.
To było o narodzinach mnie samego oraz Nowego Millenium.
Suzy Menkes zatytułowała wtedy swój artykuł w International Herald Tribune: "Narodziny nowego Millenium".
Arkadius

Ten maly wypchany konik niesie ze sobą wspomnienia radości dzieciństwa. Jazdy na kucyku do szkoły podstawowej, gorącego letniego wiatru i suchej trawy, która pokrywała łyse wzgórza Strath Creek. Pogoni za kangurami przez gęste…….., samodzielnych przygód i magicznego australijskiego buszu.
Znalazlam go na śmietniku na Tasmanii w 1998 roku parę godzin przed wejściem do samolotu, którym wracałam do domu. Pamiętam, że wyskoczył na pas przesuwający bagaże na lotnisku w Melbourne, cały zgnieciony i zniekształcony z wyrazem niewinnego zakłopotania. Kiedy przesuwal się po tym pasie do celu, twarze ludzi rozjaśniały się z radością i rozbawieniem na widok tej biednej, zagubionej duszy podróżującej w morzu twardych, kanciastych walizek.
Przypomina mi to jak ważna w życiu jest łagodność, wychodzenie poza normy i niewinność.
Carolyn Hanna 2001

To jest mój komputer Apple Macintosh z 1986 roku. Dostałem go po pracy nad fotograficznym projektem „ Dzień w życiu Ameryki”.
Według mnie, osoby która żarliwie wierzy w komputery, ale z jakiegoś powodu równie żarliwie nie może pojąć jak się nimi posługiwać, w nim streszcza się wielki sukces pewnego projektu oraz wielki technologiczny skok naprzód. Przypomina mi on także katastrofę nuklearną w Czernobylu, która wydarzyła się kiedy pracowałem nad pewnym projektem w Ameryce, a moja żona i syn byli wtedy w Polsce, bezpośrednio narażeni na radioaktywne odpady z Ukrainy, dawny ZSRR. Okazało się wtedy niemożliwe, abym mógł zatelefonować z USA do Polski, a więc nie mogłem skontaktować się z moją rodziną.
Teraz mogę się tylko śmiać w związku z jeszcze jedną rzeczą, o której przypomina mi ten Apple McIntosh: w 1986 roku był on szczytem możliwości w dziedzinie komputerów osobistych, cud elektroniczny – prawie jak tajna technologia zbrojeniowa – w czasie kiedy zimna wojna między Wschodem i Zachodem ciągle wrzała. A więc ponieważ mój Apple był tak „potężny” , to abym mógł go wywieźć z Anglii, gdzie został mi dostarczony, do (wtedy komunistycznej) Polski, dowiedziałem się, że będę musiał otrzymać pozwolenie z jakiegoś ważnego ministerstwa w Londynie. Posłusznie złożyłem podanie o takie pozwolenie, ale tak długo to trwało, że poprostu włożyłem ten komputer do mojego ręcznego bagażu i zabrałem go do Polski.
Dzisiaj, siła tego komputera jest śmiechu warta – ot taki duży kalkulator, ale w 1986 roku….

Chris Niedenthal