Teresa Gierzyńska — Leworęczna / Left-handed

Najbardziej dominującym elementem charakteryzującym twórczość Teresy Gierzyńskiej to umiejętność podzielenia się tym, co tak dobrze ujęte jest w motto opowiadania Petera Handkego – możliwością spokojnego zastanowienia się nad sobą. Zarówno jej wcześniejsze realizacje jak i obecna odnoszą się do pewnej sfery intymności. Autoportret, który jest jej dominującą i zapewne ulubioną formą (pierwsze zdjęcia powstały po koniec lat 60.) staje się punktem odniesienia do zaprezentowania fotografii jakby przypadkowo rejestrujących fragmenty otoczenia. Są te zdjęcia raczej zapisem nastroju niż opisem rzeczywistości. Starannie wykadrowane odbicia w lustrze są otoczone różnej wielkości fotografiami, które mogą być zapisem przemyśleń związanych z odczuwaniem przemijającego czasu. Gdyby dodać, że jest to fotografia poetycka, bardzo osobista, odwołująca się do własnego wnętrza to mogłoby to stanowić próbę opisania tej bardzo delikatnej i nie pozbawionej głębokich znaczeń twórczości. Fotografia Teresy Gierzyńskiej jest fotografią „O niej” ale jest jednocześnie opowieścią również o nas, o naszych skrywanych uczuciach i niedopowiedzeniach.